புழுதி பறக்கும் செம்மண் சாலை
மழையின் உபயத்தால் நனைந்திருந்தது
மாட்டு வண்டி காளைகள்
பரதத்தின் சங்கதிகள் சொன்னன..
கழுத்துச் சங்கிலியில்
சேற்றில் படாமல் புடவையைக் காப்பாற்ற
முழங்கால் கவர்ச்சி காட்டினர்
எங்கள் ஊர் கண்ணகிகள்..
புதுமழையின் மண் வாசத்தில்
சாலையோர அசிங்கங்கள்
ஆனால் இன்று மூச்சை அடக்க தோன்றவில்லை
வெரசா வா நேரமாச்சுரா
அப்பாவின் குரலில் அதட்டல் இல்லை
புதுத் துணி மழையில நனயுதுயா
அம்மாவின் வார்த்தைகள் கூடகொஞ்சம் உளறியது
கடிகார முள் நேரத்தை துரத்திக் கொண்டிருந்தாலும் என் கால்கள்
வேகத்தை விரும்பவில்லை
தவழ்ந்து விழுந்த வீட்டு முற்றம்
பிடித்து நடை பழகிய திண்ணை
மணல் வீடு கூட்டாஞ்சோறு
ஆரம்ப பள்ளி திருவிழா ஊர்வலம்
வருடங்களில் தொலைந்த நினைவுகள்
திரும்ப அசை போட மீதமிருக்கும் நிமிடங்கள் போதாது
எல்லை சாமி அய்யனார் கோவில்
அப்பா கற்பூரம் ஏற்ற அம்மா வேண்டிக் கொண்டாள்
அய்யனாரே எங்க இருந்தாலும் எம்புள்ளக்கி நீ தான் காவல்
பேருந்திற்கு காத்திருக்கும் போது
விசாரித்த சித்தப்பனிடம்,பையன் வெளிநாடு போறான்
வழியனுப்ப வந்தோம் என்றார் அப்பா
எங்கள் ஊரில் எல்லோரும்
உறவுக்காரர்கள்
வழக்கமாக தாமதமாக வரும் பேருந்து வந்தது
ஒரு கால் படியில் பட்ட போது
ஒரு பாதி உயிர் உதிர்ந்து விட்டது
தூரத்தில் அம்மா புள்ளியாய் மறைந்த போதும்
அவள் கண்ணீர் மட்டும் வெள்ளமாய் பாய்ந்து துரத்தியது
விமானத்தில் ஏறிய பிறகும்
அந்த ஈரம் காயவே இல்லை
மணிகள் கரைந்தது
பொம்மைப் பெண் போலியாய் சிரித்து
நான் இறங்க வேண்டியதை உணர்த்தினாள்
அந்த செயற்கை சாத்தான்
இந்த மண்ணில்என்னை இறக்கி விட்டது
வெளியில் இயந்திரம் இயக்கும் மனிதன்தானும் இயந்திரமானதை உணரவில்லை போலும்
சூரியன் வரும் முன் அலுவலகம்
என்னை உள் வாங்கிக் கொள்ளும்
அந்தி சாய்ந்த பின் தான்
அதுவெளியில் தள்ளும்
வாரம் ஒரு முறை மட்டும் விடுப்பு
ஞாயிறு பார்க்க ஞாயிற்றுகிழமையில்...
ஈக்கள் மொய்க்காத உணவுக் கடையில்
மக்கள் மொய்த்தனர்
வீட்டுல சமச்சா வீடு அழுக்காயிடும்
ஒரு 'சுத்த' தமிழச்சி சொன்னாள்
ஓட்டலு சாப்பாடு நல்லதில்ல
ராசா உடம்புக்குஅம்மாவின் குரல் அசரீரியாய்
முதல் முதலாக சொந்த முயற்சியில்
உருவான ரசம்புளிப்பு குறைவு உப்பு அதிகம்
நண்பர்கள் சிரித்த போது கோபம் வந்தது
நான் பல முறை உன் சமையலைப் பழித்த போதும்
நீ என்னை கோவித்ததில்லை
என்னை மன்னித்து விடு அம்மா
நீ தந்த ரத்தத்தை சந்தோசத்தை
விற்று பணம் செய்கிறேன்
உடலை மட்டும் இங்கே விட்டு
உயிரை உன்னைச் சுற்ற விட்டிருக்கிரேன்
உன் புன்னகைக்காக இங்கு பொன்னகை வாங்கினேன்
என்னை விரும்பிய காதலைக் கூட எனக்கு வேண்டிய பணத்திற்கு விற்று
மனங்களைக் கொன்ற மகான் ஆனேன்
வாழ பொருள் தேடி வந்தேன்
வந்து தான் உணர்ந்தேன்
வாழ்க்கையை தொலைத்திருக்கிரேன்
இறைவா
இது நீ தந்த வரமா
இல்லை ஊள் வினை சாபமா
இந்த உடல், உயிர் சென்று சேருமா
காதலின் கண்ணீரும் காயுமா
கொண்ட கடமையும் தீருமா
உன்னால் பதில் சொல்லக் கூடுமா
படைத்த உன்னையேநான் பழித்து கேள்வி கேட்பது பாவமா....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
வரிகளில் உணர்ச்சி ததும்புகிறது.. தொடர்ந்து எழுதுங்கள், வாழ்த்துகள்.. :)
Post a Comment